وقتی نیمه شعبان می‎رسد، گلواژه‎‎های «انتظار»، «ظهور»، «فرج»، «حکومت جهانی»، «قسط و عدل»، «دیدار»، «مهدی» و… در دلمان می‎شکفد. 
نیمه شعبان، عید منتظران وراثت زمین برای مستضعفان و شکست سلطه‎‎های جباران است. نیمه شعبان، چراغ امید در دل شیعیان و منتظران بر می‎افروزد و به محرومان امید می‎بخشد. 
«غیبت کبری» دوره آزمایش منتظران راستین حضرت مهدی (علیه‎السلام) است. 
آن امام موعود، یادگار پیامبران، خلاصه ابراهیم، عصاره محمد، احیاکننده سنت‎‎ها و از بین برنده بدعت‎هاست. 

نیمه شعبان، مطلع خورشید فروزان مهدوی در ظلمت تاریخ است. 
با تولد آن حضرت، مژده‎ای که پیامبر خدا و امامان از دو قرن پیش‎تر داده بودند تحقق یافت. سپیده دم نیمه شعبان سال 255 هجری، سامرا شاهد تجلی اراده الهی بود که در میان بهت و ناباوری دشمنان و انتظار وچشم به راهی دوستان، به وقوع پیوست. 
لقب‎‎های او، هر کدام از مفاهیم بلند شیعی است. 

مهدی، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، بقیه الله، قائم، ولی عصر، خلف صالح و… هر کدام موجی از عشق و امید را در دل‎‎ها بر می‎انگیزد. 
عمر طولانی او، از معجزات الهی است. 
وقتی ظهور کند، در چهره و نیروی مردی چهل ساله خواهد بود. 
در عصر غیبت، جهان از وجود او بهره می‎برد، آن سان که مردم و جهان و هستی از خورشید پشت ابر بهره‎مند می‎شوند. 

او حجت خدا در عصر غیبت است و هرگز زمین خالی از حجت نخواهد بود. 
ظهور او شرایطی دارد که وقتی فراهم باشد و خداوند اذن دهد، آن حضرت در روز جمعه‎ای در مکه و از کنار کعبه ظهور می‎‎کند و تعداد 313 نفر از یاران خاص و زبده او در اولین فرصت و با سرعت، از سراسر جهان خود را به او می‎رسانند و با او بیعت می‎کنند و قیام جهانی او آغاز می‎شود. 
نصرت الهی پشتیبان اوست. 

جهان، مسخر فرمان او می‎گردد. 
به دست او و با یاری پروردگار، «حکومت واحد جهانی» تشکیل می‎شود و قانون خدا و احکام آسمانی به‎نحو کامل در همه جای جهان اجرا می‎گردد و قدرت‎‎‎های ستم نابود می‎شود. 
این چشم‎انداز زیبا، شادی آور و امیدبخش است. 
این عقیده و امید و انتظار، مخصوص شیعیان و مسلمانان نیست؛ در ادیان آسمانی دیگر هم به‎نحوی از یک «موعود» سخن گفته شده و به یک «منجی» عقیده دارند و در انتظار یک مصلح جهانی به سر می‎برند. 

برای زمان ظهور حضرت، نشانه‎‎هایی در روایات بیان شده که به «علائم ظهور» مشهور است. 
فراگیری ظلم و جور در سطح جهان، پیدایش جنگ‎‎ها و فتنه‎‎ها و آشوب‎‎ها و ویرانی‎‎های گسترده و ناامنی در همه جا، رواج فساد و گناه در جوامع، گرانی و نابسامانی اوضاع اقتصادی و برخی حادثه‎‎های شگفت، از جمله این علائم است. 
وقتی امام زمان ظهور کند، از مکه به‎ سوی مدینه و سپس به‎سوی عراق و کوفه حرکت می‎کند. 
عیسای مسیح از آسمان فرود آمده، به او اقتدا می‎کند. 

خداوند، زمینه‎‎های قدرت و حاکمیت او را بر جهان فراهم می‎آورد و با یاری و نصرت ویژه امدادش می‎کند. 
مرکز حکومتش «کوفه» خواهد بود، اما سپاه او سراسر جهان را فتح خواهد کرد. 
در شام، فلسطین و مناطق دیگر، نبرد‎های خونینی بین پیروان او و طاغوت‎‎ها پیش خواهد آمد. 
و… سرانجام، پیروزی نهایی از آن اوست. 
زمین، گنجینه‎‎های خود را برای او آشکار می‎سازد. 

امنیت همه جا حاکم می‎شود. 
ویرانی‎‎ها آباد، ستمگران نابود، و مؤمنان عزیز می‎شوند. 
آن حضرت چند سال (هفت سال یا هفتاد سال) حکومت جهانی خواهد داشت. سپس به شهادت می‎رسد و حکومت عدل او، با بازگشت دوباره امامان (رجعت) ادامه می‎یابد. 

سپس عمر جهان به پایان رسیده، مقدمات قیامت فراهم می‎گردد. 
در عصر غیبت، وظیفه پیروان «انتظار فرج» است؛ انتظاری همراه با عمل و اقدام و اصلاح و تمهید و زمینه سازی. 
و… منتظر «مصلح»، باید خودش هم «صالح» باشد و در «اصلاح» مفاسد بکوشد. 
به امید طلوع خورشید فرج از افق انتظار…

نویسنده:جوادمحدثی