عطرانتظار
وقتی نیمه شعبان میرسد، گلواژههای «انتظار»، «ظهور»، «فرج»، «حکومت جهانی»، «قسط و عدل»، «دیدار»، «مهدی» و… در دلمان میشکفد.
نیمه شعبان، عید منتظران وراثت زمین برای مستضعفان و شکست سلطههای جباران است. نیمه شعبان، چراغ امید در دل شیعیان و منتظران بر میافروزد و به محرومان امید میبخشد.
«غیبت کبری» دوره آزمایش منتظران راستین حضرت مهدی (علیهالسلام) است.
آن امام موعود، یادگار پیامبران، خلاصه ابراهیم، عصاره محمد، احیاکننده سنتها و از بین برنده بدعتهاست.
نیمه شعبان، مطلع خورشید فروزان مهدوی در ظلمت تاریخ است.
با تولد آن حضرت، مژدهای که پیامبر خدا و امامان از دو قرن پیشتر داده بودند تحقق یافت. سپیده دم نیمه شعبان سال 255 هجری، سامرا شاهد تجلی اراده الهی بود که در میان بهت و ناباوری دشمنان و انتظار وچشم به راهی دوستان، به وقوع پیوست.
لقبهای او، هر کدام از مفاهیم بلند شیعی است.
مهدی، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، بقیه الله، قائم، ولی عصر، خلف صالح و… هر کدام موجی از عشق و امید را در دلها بر میانگیزد.
عمر طولانی او، از معجزات الهی است.
وقتی ظهور کند، در چهره و نیروی مردی چهل ساله خواهد بود.
در عصر غیبت، جهان از وجود او بهره میبرد، آن سان که مردم و جهان و هستی از خورشید پشت ابر بهرهمند میشوند.
او حجت خدا در عصر غیبت است و هرگز زمین خالی از حجت نخواهد بود.
ظهور او شرایطی دارد که وقتی فراهم باشد و خداوند اذن دهد، آن حضرت در روز جمعهای در مکه و از کنار کعبه ظهور میکند و تعداد 313 نفر از یاران خاص و زبده او در اولین فرصت و با سرعت، از سراسر جهان خود را به او میرسانند و با او بیعت میکنند و قیام جهانی او آغاز میشود.
نصرت الهی پشتیبان اوست.
جهان، مسخر فرمان او میگردد.
به دست او و با یاری پروردگار، «حکومت واحد جهانی» تشکیل میشود و قانون خدا و احکام آسمانی بهنحو کامل در همه جای جهان اجرا میگردد و قدرتهای ستم نابود میشود.
این چشمانداز زیبا، شادی آور و امیدبخش است.
این عقیده و امید و انتظار، مخصوص شیعیان و مسلمانان نیست؛ در ادیان آسمانی دیگر هم بهنحوی از یک «موعود» سخن گفته شده و به یک «منجی» عقیده دارند و در انتظار یک مصلح جهانی به سر میبرند.
برای زمان ظهور حضرت، نشانههایی در روایات بیان شده که به «علائم ظهور» مشهور است.
فراگیری ظلم و جور در سطح جهان، پیدایش جنگها و فتنهها و آشوبها و ویرانیهای گسترده و ناامنی در همه جا، رواج فساد و گناه در جوامع، گرانی و نابسامانی اوضاع اقتصادی و برخی حادثههای شگفت، از جمله این علائم است.
وقتی امام زمان ظهور کند، از مکه به سوی مدینه و سپس بهسوی عراق و کوفه حرکت میکند.
عیسای مسیح از آسمان فرود آمده، به او اقتدا میکند.
خداوند، زمینههای قدرت و حاکمیت او را بر جهان فراهم میآورد و با یاری و نصرت ویژه امدادش میکند.
مرکز حکومتش «کوفه» خواهد بود، اما سپاه او سراسر جهان را فتح خواهد کرد.
در شام، فلسطین و مناطق دیگر، نبردهای خونینی بین پیروان او و طاغوتها پیش خواهد آمد.
و… سرانجام، پیروزی نهایی از آن اوست.
زمین، گنجینههای خود را برای او آشکار میسازد.
امنیت همه جا حاکم میشود.
ویرانیها آباد، ستمگران نابود، و مؤمنان عزیز میشوند.
آن حضرت چند سال (هفت سال یا هفتاد سال) حکومت جهانی خواهد داشت. سپس به شهادت میرسد و حکومت عدل او، با بازگشت دوباره امامان (رجعت) ادامه مییابد.
سپس عمر جهان به پایان رسیده، مقدمات قیامت فراهم میگردد.
در عصر غیبت، وظیفه پیروان «انتظار فرج» است؛ انتظاری همراه با عمل و اقدام و اصلاح و تمهید و زمینه سازی.
و… منتظر «مصلح»، باید خودش هم «صالح» باشد و در «اصلاح» مفاسد بکوشد.
به امید طلوع خورشید فرج از افق انتظار…
نویسنده:جوادمحدثی