یاران مهدى را بايد در ميان سلاح بردوشان و كفن پوشان و جان بركفان و مبارزان و سنگرنشينان و خدمتگزاران به اين انقلاب، و تقويت كنندگان سپاه دين، و حرمت گزاران به خون و خانواده شهيدان يافت.

نه در ساكتان و بى تفاوتان! و نه در رفاه زدگان و عافيت طلبان.

يا مهدى! كدام «حضور»، چون «غيبتِ» تو، زمان و تاريخ را آكنده است؟!…

حاضرترين حاضران، به گرد پاى «حضور غايبانه»ات نمى رسند.

اى معنىِ حضور در غيبت! اى مفهومِ غيبتِ حاضر، اى مجمعِ غيب و شهود!

كدام نماز شب است كه بى ياد تو بر پاست؟

كدام اشك شوق و سوز دل است كه نشان از تو ندارد؟

كدام وصيّت نامه شهيد است كه خالى از اسم عزيز توست؟

مگر مى شود دعاى كميل و توسّلى بى ياد تو سر شود؟

او «وارث» است، وارث دين محمّد و خطسرخ شهادت.

او «قائم» است، ايستاده و استوار و پا برجا، تا جهانى را به قيام حقطلبانه وا دارد.

او «بقيةاللّه» است، يادگارى از خط امامان و ذخيره اى از سوى خدا.

او «منصور» است، يارى خدا و نصرت مؤمنين را پشت سر دارد و بر جباران پيروز خواهد شد.

او «ثائر» است، انقلابى، برانگيخته و برانگيزنده. او «منتقم» است، خونخواه حادثه كربلا و انتقام گيرنده خون شهيدان و خون سيدالشهدا.

او «صاحب الزّمان» و «صاحب الامر» است، او «ولى عصر» است. زمين و زمان، امر و فرمان در اختيار اوست. «حجت اللّه» است و «خلف صالح». مهدى امّت است. هدايت يافته اى هدايتگر، راه يافته اى راهنما.

هم هادى است، هم مهدى، راه شناسى خبير و راهبانى مطمئن و راهنمايى دلسوز.

سلام بر مهدى، انتظار سبز دورانها، آرمان مجسّم عدالتخواهان، چلچراغ روشن شبستان تاريخ، روشنگر زمين و زمان، مردِ برگزيده اعصار، ذخيره جاويدان الهى و نويد بخش صبح در شب انتظار.