قرآن میگه یعقوب برا یوسف گریه کرد ، یعقوب پیغمبر ، یوسف پیغمبر ! یعقوب می دونست

یوسفش کجاست! می دونست سالمه ! می دونست در کاخه ! می دونست مشکل نداره !

پیغمبر خدا بود ! می دونست و گریه می کرد !  اون وقت ما که نمی دونیم یوسف فاطمه کجاست ،

ما چه قدر باید گریه کنیم !؟ ما که باید بیشتر از یعقوب گریه کنیم که ! کی آدرس مهدی رو

بلده بگه !!!؟ کجاست پسر فاطمه ؟ آقا کجایی ؟ سخته بر من حجت بن الحسن ، همه رو ببینم

تو رو نبینم !!! گریه هاتونو برا مهدی بکنین ! اشکاتونو برای پسر فاطمه بریزین ! مهدی غریبه !

مظلومه ! برا یوسف زهرا ناله کنین ! اشکاتونو بیمه ی مهدی کنین ! قرآن داره با مثال یوسف و

یعقوب یاده ما میده ! یکی از وظایف ما اینه که گریه هامون بیمه ی پسر فاطمه بشه !

سومین روز مراسم شهیدبودپستچی آمدنامه ای به پدرشهیدداد،خودش زودترازنامه رسیده بود.پدرش نامه رابوسید،بازکرد همانجاخواند.برای همه:«شمارابه نماز اول وقت واهمیت دادن به مسائل شرعی وحفظ ارزشهای انقلاب وپیروی ازامام وخدمت به انقلاب توصیه وسفارش می کنم…»«خداحافظ،حمیدآزاد»هیچ کس توی مسجدنبودکه گریه نکند.

برگرفته ازکتاب آخرین امتحان/ص 33

وقتی نیمه شعبان می‎رسد، گلواژه‎‎های «انتظار»، «ظهور»، «فرج»، «حکومت جهانی»، «قسط و عدل»، «دیدار»، «مهدی» و… در دلمان می‎شکفد. 
نیمه شعبان، عید منتظران وراثت زمین برای مستضعفان و شکست سلطه‎‎های جباران است. نیمه شعبان، چراغ امید در دل شیعیان و منتظران بر می‎افروزد و به محرومان امید می‎بخشد. 
«غیبت کبری» دوره آزمایش منتظران راستین حضرت مهدی (علیه‎السلام) است. 
آن امام موعود، یادگار پیامبران، خلاصه ابراهیم، عصاره محمد، احیاکننده سنت‎‎ها و از بین برنده بدعت‎هاست. 

نیمه شعبان، مطلع خورشید فروزان مهدوی در ظلمت تاریخ است. 
با تولد آن حضرت، مژده‎ای که پیامبر خدا و امامان از دو قرن پیش‎تر داده بودند تحقق یافت. سپیده دم نیمه شعبان سال 255 هجری، سامرا شاهد تجلی اراده الهی بود که در میان بهت و ناباوری دشمنان و انتظار وچشم به راهی دوستان، به وقوع پیوست. 
لقب‎‎های او، هر کدام از مفاهیم بلند شیعی است. 

مهدی، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، بقیه الله، قائم، ولی عصر، خلف صالح و… هر کدام موجی از عشق و امید را در دل‎‎ها بر می‎انگیزد. 
عمر طولانی او، از معجزات الهی است. 
وقتی ظهور کند، در چهره و نیروی مردی چهل ساله خواهد بود. 
در عصر غیبت، جهان از وجود او بهره می‎برد، آن سان که مردم و جهان و هستی از خورشید پشت ابر بهره‎مند می‎شوند. 

او حجت خدا در عصر غیبت است و هرگز زمین خالی از حجت نخواهد بود. 
ظهور او شرایطی دارد که وقتی فراهم باشد و خداوند اذن دهد، آن حضرت در روز جمعه‎ای در مکه و از کنار کعبه ظهور می‎‎کند و تعداد 313 نفر از یاران خاص و زبده او در اولین فرصت و با سرعت، از سراسر جهان خود را به او می‎رسانند و با او بیعت می‎کنند و قیام جهانی او آغاز می‎شود. 
نصرت الهی پشتیبان اوست. 

جهان، مسخر فرمان او می‎گردد. 
به دست او و با یاری پروردگار، «حکومت واحد جهانی» تشکیل می‎شود و قانون خدا و احکام آسمانی به‎نحو کامل در همه جای جهان اجرا می‎گردد و قدرت‎‎‎های ستم نابود می‎شود. 
این چشم‎انداز زیبا، شادی آور و امیدبخش است. 
این عقیده و امید و انتظار، مخصوص شیعیان و مسلمانان نیست؛ در ادیان آسمانی دیگر هم به‎نحوی از یک «موعود» سخن گفته شده و به یک «منجی» عقیده دارند و در انتظار یک مصلح جهانی به سر می‎برند. 

برای زمان ظهور حضرت، نشانه‎‎هایی در روایات بیان شده که به «علائم ظهور» مشهور است. 
فراگیری ظلم و جور در سطح جهان، پیدایش جنگ‎‎ها و فتنه‎‎ها و آشوب‎‎ها و ویرانی‎‎های گسترده و ناامنی در همه جا، رواج فساد و گناه در جوامع، گرانی و نابسامانی اوضاع اقتصادی و برخی حادثه‎‎های شگفت، از جمله این علائم است. 
وقتی امام زمان ظهور کند، از مکه به‎ سوی مدینه و سپس به‎سوی عراق و کوفه حرکت می‎کند. 
عیسای مسیح از آسمان فرود آمده، به او اقتدا می‎کند. 

خداوند، زمینه‎‎های قدرت و حاکمیت او را بر جهان فراهم می‎آورد و با یاری و نصرت ویژه امدادش می‎کند. 
مرکز حکومتش «کوفه» خواهد بود، اما سپاه او سراسر جهان را فتح خواهد کرد. 
در شام، فلسطین و مناطق دیگر، نبرد‎های خونینی بین پیروان او و طاغوت‎‎ها پیش خواهد آمد. 
و… سرانجام، پیروزی نهایی از آن اوست. 
زمین، گنجینه‎‎های خود را برای او آشکار می‎سازد. 

امنیت همه جا حاکم می‎شود. 
ویرانی‎‎ها آباد، ستمگران نابود، و مؤمنان عزیز می‎شوند. 
آن حضرت چند سال (هفت سال یا هفتاد سال) حکومت جهانی خواهد داشت. سپس به شهادت می‎رسد و حکومت عدل او، با بازگشت دوباره امامان (رجعت) ادامه می‎یابد. 

سپس عمر جهان به پایان رسیده، مقدمات قیامت فراهم می‎گردد. 
در عصر غیبت، وظیفه پیروان «انتظار فرج» است؛ انتظاری همراه با عمل و اقدام و اصلاح و تمهید و زمینه سازی. 
و… منتظر «مصلح»، باید خودش هم «صالح» باشد و در «اصلاح» مفاسد بکوشد. 
به امید طلوع خورشید فرج از افق انتظار…

نویسنده:جوادمحدثی

سلام برچهره تکیده ات،سلام بردستان پرتوانت وسلام برروح بلندت مقامت گرامی باد.

زهراالیاسی

به نام خداوندی که انسان را با قلم عشق نقاشی نمود و آنگاه که ناقوس خلقت نواخته شد و آدمی رنگ حیات به خود گرفت٬ تعلیم و تهذیب را سرلوحه تکامل او قرار داد.

امری که فهم از درک و زبان از وصف تقدسش عاجز است و روح در برابر معنویت و عظمتش خاشع…

نمی دانم چه بگویم و از کجا آغاز کنم!

سالهاست هنگامیکه طبیعت غرور خود را از دست رفته می بیند٬ صدای طبلهایی که از دوردستها نغمه حرکت را در فضا طنین انداز کرده اند به گوش می رسد.

حرکت به سوی نور٬

حرکت به سوی ابدیت…

و چه نغمه ای از این دل انگیزتر و باشکوه تر٬ که درختان را بر آن داشت تا جامه خود را روی سنگفرش های مسیر پر پیچ و خمش پهن کنند و با رهروان طریقتش سرود عشق و دوستی سر دهند.

کاروان میرفت٬ و آن کس که راهبرشان بود پس از حق٬ تنها تو بودی…

آری! طبلها به شوق تو نواخته می شدند و راهها با دستهای سخاوتمندانه تو هموار می گشتند و اکنون که قله های علم و دانش یکی پس از دیگری فتح می شوند٬ پرچم پرافتخار تو بر هر یک از آنها نمایان است. پرچمی که نشان از صلابت و حلاوت سفر دارد. سفری هرچند کوتاه٬ ولی مملو از پیکارهای خاطره و مخاطره آمیز! سفری که طوفانهای سخت و سهمگینش قربانیان خود را به سوی باتلاق نفسانیات می کشاند و گاه گلهای زیبای لب پرتگاه آنها را از قافله جدا می ساخت.

ولی کاروان همچنان میرفت٬ و منجی اهل آن از طوفانها و پرتگاهها پس از حق٬ تنها تو بودی…ای معلم

برگرفته ازقطعات ادبی